۲۶۲

هیچ کُنجی بی دَد و بی دام نیست

جز به خلوتگاه حق, آرام نیست

مثنوی مولانا

با بخشش دیگران, خودم را از بند کینه ها و کدورت ها رها می کنم. بخشش هدیه ای است که به خودم و خداوند می دهم و با تهی کردن قلبم از کدورت ها, به خداوند اجازه می دهم که در قلبم حضور پیدا کند.

پروردگارا,

حکمت آنچه که بر ما رفته است را تنها تو دانی, 

علم تو بر همه چیز احاطه دارد,

حتی ستمی که دیگران در حق ما روا می کنند و بیست سال ما را در زندان انفرادی قرار می دهند,

حکمت و خواست توست تا ما را از هزاران بلای دیگر برهانی,

پروردگارا,

اگر جسارتی کردیم و تو را مقصر بلایای زندگی خود دانستیم, ما را به کرم خود ببخش و دردهای ما را تو مرهم باش.

پروردگارا,

آنقدر سبک شدم که روحم پروازکنان به سوی توی می آید, 

مرا در آغوش خود پذیرا باش.