۲۶۴

به نام او

اگر روزی همه ی عالم تو را تحسین کردند و از کارهایت تعریف و تمجید کردند، یا برعکس، جایی رفتی که تو را نفرین  کردند و از تو بد گفتند، هر دوی این اتفاق ها باید برای تو یکسان باشد.

اگر روزی، کسی که او را "واقعا" دوست داری ناگهان به تو گفت از تو متنفر است و دیگر از تو خوشش نمی آید تو باید "صرف نظر از اینکه او راجع به تو چگونه فکر میکند و چه احساسی نسبت به تو دارد" باز هم دوستش بداری.

"" یک #سالک_معرفت یکی از اولین چیزهایی که از خودش جدا می کند و دیگر به سراغش نمی رود، نظرها و اعتقادات دیگران راجع به او است.""

هرگاه به این درجه نایل شدیم، آنگاه، همانطور که از صفت هایی مثل "تو نابغه هستی" ذوق نمی کنیم و مغرور نمی شویم، به همین نسبت وقتی به ما بگویند تو آدم بد ذات یا بدی هستی ، ناراحت نمی شویم ( وبه اصطلاح به ما بَر نمی خورد)

بلکه در هر دو حالت فقط #ناظر هستیم.

هنگامی که در مورد تو نظر می دهند، در ورای این نظر ها و صفت ها "آگاهی ای" و نکته ای وجود دارد که اگر تو درگیرِ خوشحالی ( یا ناراحتی) بشوی، نمی توانی آنرا ببینی و دریافت کنی.

هرگاه یاد گرفتیم برای جلب نظر دیگران به خودمان و راضی نگاه داشتن اطرافیان، زندگی نکنیم، تازه از آن لحظه به بعد است که میتوانیم در مورد دیگران و زندگی هاشان نظر ندهیم، پیشداوری و قضاوت نکنیم.

از این به بعد است که می توانیم برای همه ی انسان ها کار انجام بدهیم و به همه ی موجودات محبت کنیم و "حقیقتاً" هیچ توقعی نداشته باشیم چراکه برای دلِ خودمان آن کارها را انجام می دهیم و این یعنی احترام و محبت به خودمان